Review: Sony Vaio Pro 13

Enige tijd geleden introduceerde Intel een nieuwe architectuur voor hun Core-processoren: Haswell. Dit is de directe opvolger van Ivy Bridge, de architectuur die we nog in veel huidige laptops aantreffen, en de vierde generatie van de Intel Core-familie. Haswell is niet zozeer sneller dan Ivy Bridge, veel testen laten min of meer vergelijkbare prestaties zien. Wel is Haswell een stuk energiezuiniger dan de vorige versie. Apple was de eerste fabrikant die met een Haswell-laptop op de proppen kwam: de nieuwe Macbook Air. Haswell deed daarin goed werk: het apparaat kon tot onze verbazing zo'n elf uur zonder netvoeding. Ongekend voor een laptop. De Intel-tegenhangers, ultrabooks, hadden wat dat betreft het nakijken.

Sony is de eerste ultrabookfabrikant die een einde maakt aan Apple's alleenheerschappij op de Haswell-markt: de Vaio Pro 13 beschikt over als eerste Windows-laptop ook over een Haswell-processor. In combinatie met het extreem lage gewicht en lagere prijs zou dit een 'Macbook Air-killer' moeten zijn. In ieder geval heeft het apparaat zo'n beestje de beste papieren van alle ultrabooks.

Behuizing

Design is voor Sony altijd belangrijk geweest, de meeste Vaio's zagen er dan ook wat ons betreft goed uit. Nu wordt de eerste indruk vooral bepaald door de afmetingen van het apparaat. Niet eerder zagen we zo'n dunne en lichte ultrabook, een gemeende 'wow' konden we op de redactie dan ook niet onderdrukken. Belangrijkste wapenfeit: onze weegschaal komt niet verder dan 1047 gram, een hele knappe prestatie. Ook wat afmetingen betreft is het een kleintje. Op zijn dikste punt meet de Vaio Pro 13 17 mm. Het maakt deze ultrabook ultiem draagbaar. De enige Windows 8-machine die nog minder weegt is de Surface Pro, maar die vergelijking gaat mank: dat is een tablet en heeft dan ook geen toetsenbord. De behuizing zelf is opgetrokken uit licht koolstofvezel. Volgens Sony is het stevig materiaal en moet het apparaat mede daardoor tegen een stootje kunnen. Nu kan dat best zijn, maar betekent 'stevig' in deze dan wel iets anders dan 'hard': de behuizing vertoont op sommige plekken, met name bij het toetsenbord, wat flex. Nu druk ik toch echt niet hard op mijn toetsen, maar merkte dat bij vrijwel iedere aanslag het geheel wat inzakte. Daardoor voelt het apparaat in ieder geval wat breekbaarder dan sommige concurrenten. Ook vragen we ons af wat die flex doet met de interne componenten, echt goed kan het er niet voor zijn. De vormgeving laat zich vangen in drie kernwoorden: strak, zwart en scherp. Die scherpe lijnen voel je soms letterlijk. Wanneer je handen rusten op het gedeelte onder het toetsenbord, prikte de hoeken nog wel eens pijnlijk in m'n polsen. Overigens kun je op Sony's website ook een zilveren uitvoering bestellen.

Toetsenbord en trackpad

Het toetsenbord is – zoals wel vaker vandaag de dag – van het chiclet-type. Iedere fabrikant heeft hier zijn eigen 'take' op, maar die van Sony ervaren we als erg prettig. De terugslag is sterker aanwezig dan op veel concurrerende modellen, zodat je zeker bent van je aanslag. De achtergrondverlichting is welkom en de toetsen zelf zijn lekker stevig. De Vaio Pro 13 heeft een van de beste toetsenborden van alle ultrabooks, zo niet de beste. Grappig detail: wanneer de laptop op je bureau rust en je klapt het beeldscherm naar achteren, dan tilt het toetsenbordgedeelte iets naar voren waardoor je onder een kleine hoek typt. Erg prettig. Het trackpad doet zijn werk redelijk, overigens geen vanzelfsprekendheid, ook niet in deze prijsklasse. Overigens is redelijk in deze dus niet perfect: de gevoeligheid is aardig, maar niet top en zeker niet op hetzelfde niveau als dat van de Macbook Air. Soms reageert de cursor nog wat onvoorspelbaar, of lijkt het trackpad voort korte tijd ongevoelig. De twee 'onzichtbare' muisknoppen zijn nogal stug en laten zich daardoor wat lastig indrukken. Het blijft me verbazen dat dit onderdeel toch heel lastig lijkt te zijn om helemaal goed uit te voeren.

De ultradunne behuizing komt niet helemaal zonder nadeel. De luchtstroom weet zich nauwelijks raad met die kleine ruimte en wordt hoorbaar door een ventilator aan de linkerkant door een rooster geperst. De behuizing wordt ook bij minder intensieve taken snel warm en de ventilator laat dan ook al snel duidelijk van zich horen.

Beeldscherm

Lange tijd hebben laptopfabrikanten nagelaten hun systemen te voorzien van panelen met een fatsoenlijke resolutie. 1366 x 786 leek lange tijd de norm, met hier een daar uitschieters naar 1440 x 900 of 1600 x 900. Het beeldscherm is een van de huzarenstukjes van deze laptop. Sony heeft duidelijk zijn best gedaan een spetterende eerste indruk achter te laten. Kleuren zijn levendig en het contrast is voor een laptopmonitor ongekend goed. Het aanraakscherm reageert feilloos op je aanwijzingen, zowel single- als multitouch. De ips-techniek zorgt voor een brede inkijkhoek. Uit metingen komen bovendien nette waarden naar voren. Zo is de maximale lichtopbrengst een nette 372 nits en is de kleurechtheid heel redelijk. Minder is de reflectieve coating, het schermoppervlak heeft zichtbaar last van schitteringen van de zon en vingerafdrukken.

Het beeldscherm van de Vaio Pro 13 steelt de show met goede inkijkhoeken, kleuren en contrasten. Totdat je buiten gaat werken, want de spiegelende coating reflecteert behoorlijk.

Prestaties

Zet de nieuwe Core i5-4200U Haswell-processor in deze Vaio Pro naast 4 GB RAM en een ssd-schijf, en je weet een ding zeker: het apparaat vliegt met gemak door alle dagelijkse kantoortaken. De nieuwe architectuur zorgt volgens de benchmarks niet zozeer voor meer snelheid, maar wel voor een langer uithoudingsvermogen en dat is ook wat waard. Echt rouwig kunnen we er niet om zijn, want power komen we eigenlijk niet tekort. De grafische prestaties moeten met de nieuwe chip wel een boost hebben gekregen, maar je kunt je het nut daarvan afvragen. Moderne games spelen lukt in ieder geval nog altijd niet met de Intel-chip, terwijl de Windows-interface en websites al vlot genoeg werden getoond met de vorige generatie. Hoe dan ook kan wat extra snelheid nooit kwaad. De 128GB ssd is overigens ook verkrijgbaar in een variant met dubbele opslagcapaciteit.

Batterijduur

De eerste vraag die direct bij me opkwam is of deze laptop zich kon meten met de Macbook Air als het gaat om batterijduur. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dat doet het niet. In het gunstigste geval kon ik zeven uur achtereen werken. Niet slecht, maar dat komt niet in de buurt van de elf uur die ik uit de Macbook Air perste. Een hele dag doorbrengen bij de Starbucks met dit ding op schoot gaat je dan ook niet lukken. Dat is toch jammer, ik had verwacht dat ook de pc-markt flink zou profiteren van de zuinigheid van de Haswell-architectuur, maar vooralsnog ben ik wat dat betreft een illusie armer. Begrijp me overigens niet verkeerd: een accuduur van zeven uur is allesbehalve misselijk en beter dan 99 procent van alle pc-laptops van dit moment. Toch bekruipt me het gevoel dat hier nog wat te winnen valt voor pc-fabrikanten. Overigens kun je optioneel kiezen voor een soort liggende batterij, waar je de laptop op kunt klikken. Daarmee verleng je de accuduur naar zo'n 22 uur, aldus Sony. Uiteraard verhoog je daarmee wel de dikte en het gewicht van het apparaat. Ik heb dit battery pack helaas niet kunnen testen.

Aansluitingen

Alle fysieke aansluitingen van de Vaio Pro 13 zitten aan de rechterzijkant. Echt bijzonder is deze poortencollectie niet: je hebt de beschikking over twee usb-3-poorten, een hdmi-poort, een sd-kaartlezer en een analoge uitgang voor een koptelefoon. Grote afwezige is een ethernetpoort, die waarschijnlijk het veld heeft moeten ruimen vanwege ruimtegebrek in de hoogte. Een korte check op het internet leert me dat meerdere reviewers problemen hadden met wifi-verbindingen. Deze problemen ben ik niet tegengekomen en heb ik ook niet kunnen reproduceren, vooralsnog krijgt Sony van mij op dit vlak dan ook het voordeel van de twijfel. Wel vind ik het jammer dat Sony hier niet direct Apple aanvalt door ook een ac-compatibele adapter te plaatsen, de laptop moet het doen met een wifi-n-chip.

Volg Raymond Luijbregts via Google+