Analyse: web 2.0 krijgt vorm
Web 2.0: een lege marketingterm volgens de een, een ware digitale revolutie volgens de ander. Het begrip lijkt een 'containerterm' voor allerlei nieuwe, vaak 'sociale' webdiensten. Maar wat betekent het nu werkelijk? Een analyse van WINMAG-redacteur Raymond Luijbregts.
| Typische web 2.0-sites |
|
Zoho.com(virtueel kantoor) |
Twee jaar geleden gaf de Amerikaanse ict-trendwatcher o'Reilly een reeks presentaties over de veranderende internetcultuur. De naam van de serie: Web 2.0 Conference. Sindsdien is de term Web 2.0 een wijdverbreid abstract concept geworden. De naam impliceert een nieuwe fase waarin het internet terecht is gekomen, en daarnaast dat er sprake moet zijn geweest van een Web 1.0.
Webreuzen
De dotcom-crisis in de herfst van 2001 markeerde een omslagpunt voor het web. Van de duizenden internetbedrijfjes die waren opgericht, ging het merendeel failliet. De heersende opvatting was dat het internet een volstrekt overhype-t medium was.
De dotcom-crisis betekende echter allerminst het faillissement van het internet zelf. Nieuwe websites, diensten en applicaties bleven als paddestoelen uit de grond schieten. De 'internet-reuzen' die de dotcom-crisis hadden overleefd en juist ervan leken te profiteren, hadden een gemeenschappelijke kenmerk. Yahoo! bijvoorbeeld, het eerste echte success-story van het wereldwijde web. Dit bedrijf is groot geworden doordat het goed in de gaten had wat de werkelijke waarde van het internet is: de 'collectieve intelligentie' van zijn gebruikers. Zo was Yahoo! in het begin niets meer dan een enorme catalogus van de beste links die door gebruikers bij elkaar gesprokkeld waren. Ook Google had deze waarde snel door. Het bedrijf fundeerde zijn zoekmachine op het pageranking-systeem. Hoe meer een website door andere websites gelinkt werd, hoe hoger de site in de Google-zoekresultaten terechtkomt. Dat bleek te werken: Google's levert betere zoekresultaten dan de 'traditionele' zoekmachines die vooral individuele pagina's analyseren.
Lees meer
