Review: iMac 27-inch (eind 2012)

Ondanks veel goedbedoelde pogingen van allerlei fabrikanten kunnen we één ding met zekerheid zeggen: desktop-pc's zijn lelijk. Nog steeds zijn het vaak fantasieloze grijze dozen, bedoeld voor onder het bureau of om op zijn minst aan het zicht te onttrekken. Apple heeft daar vanaf het begin van de iMac een uitzondering op proberen te maken. Dat resulteerde in 1998 in de allereerste iMac, te herkennen aan zijn opvallende 'lampenkap'-design en destijds verkrijgbaar in opvallende kleurtjes. Dat concept evolueerde tot de iMac G5 in 2002, het eerste model waarbij alle componenten daadwerkelijk in de beeldscherm weggewerkt werden. Sinds dat model is het design in grote lijnen hetzelfde gebleven.

Nog steeds is de nieuwe iMac qua design weinig meer dan een beeldscherm aan een voetje. De unibody aluminiumbehuizing en het metalen 'kinnetje' aan de voorzijde zijn onveranderd en nog steeds prijkt aan de achterzijde het Apple-logo. De voedingskabel prik je ook nog altijd via een gat in het voetje in de achterzijde van het systeem. Het grote verschil met zijn voorganger zie je direct: hij is flink afgeslankt. De schermranden zijn een schamele 5mm 'dik', al loopt het beeldscherm naar het midden toe iets bol. Een knappe prestatie is het zonder meer om in dergelijke afmetingen alle componenten te verwerken. Zeker als je bedenkt dat ook de adapter is geïntegreerd en niet zoals veel pc-tegenhangers los wordt meegeleverd.

De iMac is flink afgeslankt, maar loopt naar het midden toe wel wat bol.

Ontbrekende drive

Die dunne rand komt niet zonder een opvallend offer: een optische drive ontbreekt. Dat lijkt anno 2013 een futiliteit, maar velen zullen daar nog altijd anders over denken. Schijnbaar eenvoudige zaken als het afspelen van een dvd'tje en het digitaliseren van een muziekcollectie is niet meer mogelijk, tenzij je een losse optische drive aanschaft. Overigens is die van Apple zelf, de SuperDrive, met 80 euro niet bepaald goedkoop.

Windows 7 zonder optische drive toch installeren is wel degelijk mogelijk, mits je over een ISO-bestand beschikt van een installatie-cd, via bijvoorbeeld MSDN of Technet. Via Boot Camp kun je van deze iso een opstartbare usb-stick maken, inclusief alle juiste drivers voor je iMac.

Apple heeft duidelijk wederom gekozen voor een minimalistische aanpak. In de doos vinden we niets meer dan wat nodig is: het systeem zelf, een voedingskabel, handleiding en een draadloze (Bluetooth) muis en dito toetsenbord. Laatste twee komen inclusief prima Energizer-batterijen die maanden toekunnen. Veel meer heb je ook niet nodig en de handleiding kan sowieso vrijwel direct de prullenbak in. Prettig als je van een opgeruimd bureau houdt en een fijne bijkomstigheid als je het systeem in de huiskamer wilt plaatsen.

Aansluitingen

Alle aansluitingen vind je aan de achterzijde van het scherm. Het apparaat beschikt over vier usb-poorten, allemaal van het type usb 3.0. Daarnaast vind je twee Thunderbolt-aansluitingen. Ook een ethernetaansluiting, een sdxc-kaartlezer en hoofdtelefoonaansluiting vind je aan de achterzijde, alles netjes op een rij. Minder gelukkig zijn we met de plaatsing; enkele usb-poorten aan bijvoorbeeld de voorzijde van de monitorvoet zouden welkom zijn geweest. Even snel iets aansluiten is nu altijd weer een enigszins ongemakkelijke handeling.

De aansluitingen zijn allemaal aan de achterzijde geplaatst. Daardoor blijven kabels zoveel mogelijk uit het zicht, maar wordt even snel iets aansluiten wat lastiger.

Toetsenbord en muis

Het meegeleverde toetsenbord en muis zijn oude bekenden. Het Apple-toetsenbord is klein vormgegeven, maar tikt mede dankzij de chiclet-toetsen prima als je een MacBook gewend bent. Tik je dagelijks op een extern pc-toetsenbord, dan zal het zeker in het begin flink wennen zijn. Waar we persoonlijk niet aan kunnen wennen is de Magic Mouse. De muis ligt simpelweg niet fijn in de hand, zeker niet als je grotere handen hebt. De multitouch-mogelijkheden zijn alleraardigst, maar compenseren niet voor de matige ergonomie. Ga je dagelijks vele uurtjes achter dit apparaat spenderen, dan raden wij een andere muis aan.

Beeldscherm

Het beeldscherm is zoals we van een iMac gewend zijn: subliem. Wij testten de 27-inchuitvoering met een resolutie van 2560 x 1440 beeldpunten. Apple heeft zichtbaar zijn best gedaan op de vermindering van reflectie. Had je bij vorige modellen soms het gevoel dat je naar een spiegel keek, bij dit model zijn hinderlijke spiegelingen tot een minimum teruggebracht. Weliswaar is het nog niet helemaal mat, maar een verbetering is het absoluut. Apple heeft dit voor elkaar gekregen door de glasplaat direct op het paneel te bevestigen. Bij het vorige model zat daar nog 2 millimeter tussen, wat voor spiegeling zorgt. 

Wat kleurreproductie betreft presteert de monitor erg goed. Het kan zich niet meten met de absolute topmonitoren, maar het ips-paneel vertoont in testen weinig lichtafwijkingen en kleuren lijken door de bank genomen netjes op zijn plaats te zitten. Ter indicatie: voor een vergelijkbaar scherm van deze grootte geef je snel zo'n 800 tot 1300 euro uit. De iMac is dan ook prima bruikbaar in grafisch-kritische omgevingen waarin nauwkeurige kleurreproductie van belang is en de afgenomen reflecties dragen daaraan bij. Enige minpunt is dat het scherm nog altijd niet in hoogte verstelbaar is.

Prestaties

Het binnenwerk heeft zoals verwacht een opfrisbeurt gekregen. Alle nieuwe iMacs maken nu gebruik van de Ivy Bridge-generatie Core-processoren van Intel, waar de vorige generatie het nog met Sandy Bridge-uitvoeringen moest doen. Door de bank genomen zijn de nieuwe iMacs dus simpelweg sneller. Onze 27-inchvariant was uitgerust met de allersnelste processor waarmee je het kan uitrusten, een Core i7 op 3,6 GHz. Ook is de machine voorzien van een extra optionele videokaart, de Geforce GTX 680 MX. Dit is een kaart die je normaalgesproken in laptops aantreft, niet geheel verrassend gezien de dunne behuizing. De kaart presteert heel aardig, maar voor wie intensief games speelt met alle 'grafische grappen aan' kan beter uitkijken naar een ander systeem. Het geheel werd ondersteund door 8 GB intern geheugen.

Wil je meer geheugen, dan kan dat vrij gemakkelijk door simpelweg een uitvoering met 16 of 32 GB te bestellen (tegen een belachelijk forse meerprijs), of zelf via een klepje aan de achterzijde geheugenbankjes bij te prikken. Overigens is dat meteen alle vorm van uitbreiding die Apple toestaat, voor de rest is de systeemkast hermetisch afgesloten. Dat geeft een ander belangrijk nadeel: mocht er iets stukgaan, dan is het systeem erg lastig te repareren, want de 'ingewanden' zijn nauwelijks te bereiken.

Via een klepje aan de achterzijde is het geheugen vrij eenvoudig uitbreidbaar, maar meer hoef je wat upgrademogelijkheden betreft niet te verwachten.

Fusion Drive

Bijzondere toevoeging en bevordelijk voor de algehele snelheid is de optionele FusionDrive waar ons testsysteem mee is uitgerust. Dit nieuw type schijf moet de voordelen van een klassieke harde schijf (veel opslagruimte) en een ssd (snelheid) combineren. Feitelijk is het een letterlijke samensmelting van die twee: een harde schijf met een extra ssd-gedeelte. Het systeem bepaalt op de achtergrond welke bestanden op dit snelle gedeelte geplaatst wordt, er is dus geen sprake van aparte partities. In de praktijk zijn dat vooral de bestanden van het besturingssysteem. Minder frequent geraadpleegde bestanden als documenten en afbeeldingen worden automatisch geparkeerd op de conventionele harde schijf. In de praktijk pakt het systeem goed uit: Mac OS X voelt zich op de FusionDrive als een vis in het water. Binnen luttele seconden start het systeem op en het besturingssysteem voelt even responsief als vanaf een reguliere ssd.